Η Ειρήνη Γλύξμπουργκ είναι μια αντισυμβατική γυναίκα υπήρξε πριγκίπισσα και για ένα χρόνο διάδοχος του ελληνικού θρόνου. Κάποτε φωτογραφίες της φιγουράριζαν σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων της εποχής, τώρα, δύσκολα κάποιος που περνά από δίπλα της θα την αναγνωρίσει.
Ασυμβίβαστη και δυναμική, διαχρονικά ευαίσθητη και πάντα αποφασιστική. Μια πριγκίπισσα που δεν παντρεύτηκε από επιλογή, δεν έγινε βασίλισσα ποτέ και αφοσιώθηκε σε πράγματα που την γέμισαν.
«Εγώ είμαι επαναστάτρια»
Στη αυτοβιογραφία της και σε μια σπάνια εξομολόγηση στο Mega και στον Σταύρο Θεοδωράκη το 2007 μίλησε για όλους και για όλα. Για τη λάμψη των παιδικών χρόνων στα παλάτια, το δημοψήφισμα του 1974 που ανέτρεψε τους υπολογισμούς που έκανε, τη μάχη της με τον καρκίνο και τη φιλοσοφία της ζωής της.
«Δεν διαμαρτύρομαι που δεν έκανα παιδιά. Εγώ είμαι επαναστάτρια και ενδιαφερόμουν πάντοτε για πολλά πράγματα. Αν είχα κάνει παιδί, θα τα είχα αφήσει όλα. Επιπλέον, για να είχα γνωρίσει έναν σύζυγο, θα έπρεπε να είναι ‘’Άγιος’’, κανείς δεν θα μπορούσε να με αντέξει», είχε δηλώσει η ίδια.
Το 1984, στα 42 της χρόνια σε ένα ταξίδι στην Ινδία, οι εικόνες που βλέπει γυρίζουν μέσα της ένα διακόπτη. Η προσφορά και η μάχη ενάντια στη φτώχεια δεν γίνεται απλά προτεραιότητα αλλά σκοπός της ζωής της.
Μεταφέρει αγελάδες από την Γερμανία, την Ισπανία και την Ολλανδία. Σώζει ζωές και βραβεύεται. Με τη φιλανθρωπική της δράση να επεκτείνεται στην Αλβανία και τη Νότια Αφρική που είχε γεννηθεί το μακρινό 1942, όταν οι γονείς της, βρίσκονταν μακριά από την κατεχόμενη Ελλάδα.
«Το να ανήκεις σε βασιλική οικογένεια δεν σημαίνει ότι είσαι ψηλότερα ή χαμηλότερα από κανέναν, είναι ένα επάγγελμα, όπως είναι του μουσικού ή του γιατρού, είναι η δουλειά μας. Ανήκω σε μια οικογένεια βασιλέων, όπως κάποιος μπορεί να ανήκει σε μια οικογένεια μουσικών. Εγώ είμαι πριγκίπισσα, αυτό όμως δεν με εμποδίζει να καθαρίσω ένα μπάνιο», είχε αναφέρει στην αυτοβιογραφία της.
«Φοβόμουν ότι θα γινόμουν φαλακρή, έτσι αποφάσισα να κουρέψω κοντά τα μαλλιά μου»
Τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωή της, η Ειρήνη δεν περνούσε ποτέ απαρατήρητη. Από τις 6 Μαρτίου του 1964, μέχρι τις 10 Ιουλίου του 1965 ήταν η διάδοχος του ελληνικού θρόνου και ο Τύπος της εποχής εστίαζε στα λόγια, στις επισκέψεις και στις κινήσεις της.
Από τη λάμψη των πρωτοσέλιδων και των εξωφύλλων κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 60, στα χρόνια της σκιάς και της δύσκολης μάχης με τον καρκίνο.
«Φοβόμουν ότι θα γινόμουν φαλακρή. Βρήκα κάποιες καταπληκτικές σκόνες για ανθρώπους που έχουν φαλάκρα, τις βάζεις και καλύπτεις τα σημεία στα οποία δεν υπάρχουν μαλλιά. Ορισμένες φορές φορούσα έναν κότσο ψεύτικο, στερεωμένο με τσιμπιδάκια, ένα καλοκαίρι στην Πάλμα όμως έφυγε από τη θέση του και έπεσε και δεν μπορούσα πλέον να τον χρησιμοποιώ. Έτσι αποφάσισα να κουρέψω κοντά τα μαλλιά μου», είχε αναφέρει σε συνέντευξή της.
Τα βασιλικά πρωτόκολλα άρχισαν κάποια στιγμή να την κουράζουν, να την καταπιέζουν και στη συνέχεια να την πνίγουν.
«Ο όρος “μοναρχία” δεν είναι κατάλληλος για το σήμερα»
«Ο όρος “μοναρχία” δεν είναι κατάλληλος για το σήμερα. Στην πραγματικότητα, υπάρχουν πολλοί λίγοι βασιλείς, ίσως δύο ή τρεις, που είναι στ′ αλήθεια μονάρχες. Η “μοναρχία” είναι ελληνική λέξη που παράγεται από το “μόνος” και από την “αρχή”, την εξουσία. Σήμερα υπάρχει βασιλιάς, όχι μονάρχης, κι ένας βασιλιάς βασιλεύει, δεν κυβερνά», δήλωνε η τέως πριγκίπισσα της Ελλάδας.
Λέει τα καλύτερα για τη μητέρα της Φρειδερίκη και τα αδέρφια της Κωνσταντίνο και Σοφία που κατάφεραν να βασιλεύσουν. Θυμάται ακόμα το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και τα ταραγμένα χρόνια που προηγήθηκαν. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν όπως λέει, ο αγαπημένος της πολιτικός.
Κατά τη διάρκεια της χούντας ακολούθησε τον αδερφό της, στο εξωτερικό και στη συνέχεια μοίρασε τη ζωή της ανάμεσα στην Ινδία, την Ιταλία και την Ισπανία που ζούσε η αδερφή της.
«Ο βασιλιάς γεννιέται και γίνεται»
«Ο βασιλιάς γεννιέται και γίνεται: υπάρχουν βασιλείς χωρίς στέμμα και βασιλείς με στέμμα, όλοι όμως είναι βασιλείς. Ένας βασιλιάς μπορεί να είναι ένας οποιοσδήποτε κύριος ή μια οποιαδήποτε κυρία. Δεν πιστεύω στη συγγένεια, το σημαντικό στοιχείο είναι η αξία που έχει κανείς ως άνθρωπος. Δεν είναι το DNA που κάνει τον βασιλιά, αλλά ο χαρακτήρας του. Ένας βασιλιάς πρέπει να έχει ανδρεία, σοφία και λίγη δυσπιστία για να μην πλανάται. Πρέπει να έχει πολλή συμπόνια, όπως επίσης και πολλή αποφασιστικότητα», είχε πει.
Για χρόνια μετά το 2000 ζούσε σε ένα διαμέρισμα που είχε νοικιάσει στην πλατεία Μαβίλη. Το 2018 απαρνήθηκε την ελληνική υπηκοότητα και απέκτησε την ισπανική.
Ο θάνατος του αδερφού της, την έφερε ξανά στην Αθήνα. Υποβασταζόμενη από τις ανιψιές και τη Μαρί Σαντάλ λίγο πριν την ταφή του Κωνσταντίνου, σε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής της.