Τις ενστάσεις του για τις αιτιάσεις του υποψήφιου φοιτητή Αρχιτεκτονικής που μέσω επιστολής του διαμαρτυρήθηκε ότι δεν πέρασε για κάποια εκατοστά της μονάδας στη σχολή της Αθήνας ή σ’ αυτήν της Θεσσαλονίκης παραθέτει ο αρχιτέκτονας Λαζαρής Ζαούσης με ανάρτησή του.
Ο Λ. Ζαούσης επισημαίνει ότι ο συγκεκριμένος υποψήφιος μπορεί να πάει να σπουδάσει Αρχιτεκτονική στην Πάτρα, στα Χανιά, στα Γιάννινα, στον Βόλο ή στην Ξάνθη, αλλά θέλει μόνο Αθήνα η Θεσσαλονίκη ενώ απαντώντας στους υπερασπιστές του τονίζει πως «περισσότερο ανησυχητικό είναι αυτή η αίσθηση ότι η Πολιτεία οφείλει να μας λύνει όλα τα προβλήματα από την ώρα που γεννιόμαστε μέχρι την ώρα που θα πεθάνουμε. Ή ότι όλοι δικαιούμαστε να γίνουμε γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, αρκεί να υποβάλλουμε αίτηση».
Αναλυτικά η ανάρτηση του κ. Ζαούση:
Έγινε πολύς λόγος τελευταία για την επιστολή του υποψήφιου φοιτητή Αρχιτεκτονικής ο οποίος δεν πέρασε τη βάση στο σχέδιο (!) και για κάποια εκατοστά της μονάδας δεν μπήκε στην εδώ σχολή ή σ’ αυτήν της Θεσσαλονίκης. Κατηγορεί δε, την Πολιτεία για την δική του αποτυχία. Όλοι οι πρωταίτιοι για την κατάντια της Παιδείας μας έσπευσαν να πάρουν το μέρος του. “Έκανε το καθήκον του, διάβασε (!!!), ας κάνει κι η Πολιτεία το δικό της”! [Δηλαδή να του δώσει μια θέση στην σχολή της επιλογής του]. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
1. Ο εν λόγω κύριος μπορεί να πάει να σπουδάσει Αρχιτεκτονική στην Πάτρα, στα Χανιά, στα Γιάννινα, στον Βόλο ή στην Ξάνθη. Του πέφτουν πολύ μπας κλας όμως, θέλει μόνο Αθήνα ή Θεσσαλονίκη. [τρομάρα του!]
2. Θεωρώ απαράδεκτο να εισάγεται ένας φοιτητής σε σχολή Αρχιτεκτονικής χωρίς να ξέρει τα βασικά του σχεδίου. Πολύ κακώς του επιτρέπουν να εισαχθεί στις 5 από τις 7 σχολές της χώρας.
3. Ναι, για όσους βιάζονται να πουν ότι τα σχέδια γίνονται πλέον ηλεκτρονικά, οι φοιτητές της Αρχιτεκτονικής πρέπει να μαθαίνουν ‘χειρωνακτικό’ σχέδιο. Τους βοηθάει να καταλαβαίνουν τον τρισδιάστατο χώρο καλύτερα.
4. Προσωπικά θα ντρεπόμουν να δημοσιοποιήσω ότι δεν έπιασα τη βάση στο σχέδιο. Δεν είναι ένα μάθημα που μπορεί να ξεχάσεις κάτι (σαν την Ιστορία) ή να μπλοκάρεις και να μη μπορείς να λύσεις μια άσκηση όπως τα Μαθηματικά, η Φυσική ή η Χημεία. Το σχέδιο είναι καθαρά θέμα εξάσκησης. Συντονισμός ματιού-χεριού. Δεν χρειάζεται να είσαι ο νέος Βαν Γκογκ για να περάσεις στο σχέδιο. Αρκεί να έχεις εξασκηθεί στα βασικά.
5. Στους υπερασπιστές του λοιπόν, έχω να πω το εξής: Αυτό το παιδί λέει μεν ότι διάβασε αλλά δεν λέει αλήθεια. Ειδικά στο σχέδιο, αν προσπαθούσε, αν είχε εξασκηθεί, θα είχε περάσει.
6. Περισσότερο ανησυχητικό είναι αυτή η αίσθηση ότι η Πολιτεία οφείλει να μας λύνει όλα τα προβλήματα από την ώρα που γενιόμαστε μέχρι την ώρα που θα πεθάνουμε. Ή ότι όλοι δικαιούμαστε να γίνουμε γιατροί, δικηγόροι, αρχιτέκτονες, αρκεί να υποβάλλουμε αίτηση. Έτσι. Χωρίς προσπάθεια. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει συχνά. Είχαμε ακόμη κι έναν πρωθυπουργό απόφοιτο του ΕΜΠ που δεν ήξερε την διαφορά μεταξύ 180 αι 360 μοιρών. Το Πανεπιστήμιο ωστόσο, οφείλει να σε προετοιμάζει όχι μόνο για την άσκηση του επαγγέλματος σου αλλα και για την ζωή εν γένει. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο αντιπαιδαγωγικό από το να λες σε έναν νέο άνθρωπο ότι τα πάντα είναι εξασφαλισμένα χωρίς να κοπιάσει καθόλου. Στη ζωή ότι κατακτάς το καταφέρνεις με κόπο και ιδρώτα και ουσιαστικά αυτοί ενθαρρύνουν τα πιαδιά να τεμπελιάζουν.
7. Κι αυτός ο εγωκεντρισμός σπάει κόκκαλα. Λες και είναι ο μόνος υποψήφιος που δεν μπήκε στην σχολή της επιλογής του στο τσακ. Λες και όλα τα υπόλοιπα παιδιά που δεν μπήκαν εκεί που ήθελαν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού. Αντί να πει κι ευχαριστώ που μπορεί να πάει σε 5 αρχιτεκτονικές σχολές, διαμαρτύρεται κι από πάνω!
8. Το μείζον πρόβλημα στην Παιδεία μας σήμερα είναι η ποιότητα των σπουδών. Πέρα από τα αυτονόητα, την βία, τις καταλήψεις, τις παραβατικές συμπεριφορές, δίνουμε πτυχία με τη σέσουλα. Έτι χειρότερα, δίνουμε πτυχία σε παιδιά ανεπαρκώς καταρτισμένα. Δημιουργούμε μια στρατιά άνεργων επιστημόνων αλλά και τελικά δυστυχισμένων ανθρώπων. Πρέπει να δίνουμε λιγότερα, πολύ λιγότερα, και καλύτερα πτυχία. Ο κάθε πτυχιούχος να αισθάνεται ότι πραγματικά κατέχει το αντικέιμενο του, να το έχει αποδείξει και στους καθηγητές του και στους συμφοιτητές του και φυσικά και στους μελλοντικούς εργοδότες του.
9. Ειδικά τώρα για το επάγγελμα μας, την Αρχιτεκτονική. Σχεδιάζω σ’ όλη μου τη ζωή. Δεν ζω χωρίς σχέδιο. Κάθε ώρα “μελέτης” σχεδίου ήταν ώρα διασκέδασης και χαράς. Όχι μόνο για μένα αλλά και για όλους ανεξαιρέτως τους συμμαθητές και συμφοιτητές μου. Αν βλέπεις το σχέδιο ως αγγαρεία, ως “διάβασμα”, μην γίνεις αρχιτέκτων. Γίνε γιατρός, γίνε προγραμματιστής υπολογιστών, γίνε ηλεκτροσυγκολλητής ή ταξιτζής, μια χαρά επαγγέλματα είναι όλα τους. Αλλά άσε την αρχιτεκτονική γι’ αυτούς που την αγαπάνε πραγματικά, είναι ο μόνος τρόπος για να εξασκήσεις αυτό το επάγγελμα.
Έχω να πω κι άλλα πολλά. Τα κρατάω γι’ αργότερα.