Ο συγγραφέας και ηθοποιός Κώστας Κρομμύδας σε κείμενό του γράφει για την κακοποίηση των γυναικών ένα φαινόμενο που τα τελευταία χρόνια έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις τόσο στη χώρα μας όσο και σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Το άρθρο του Κώστα Κρομμύδα
«Κακοποιημένη (οι) από τη σιωπή…
Σε κακοποιούν οι λέξεις που στα χείλη κάποιων μοιάζουν με μαστίγιο.
Σε κακοποιούν οι πράξεις που γδέρνουν την ψυχή σου.
Σε κακοποιούν οι αναμνήσεις που έχουν πάντα πρόσωπο κι οι εικόνες που άθελά τους ξεπηδούν από τα υπόγεια του μυαλού σου.
Σε κακοποιούν η αμφισβήτηση και η σιωπή, οι άδικοι ψίθυροι, η εσκεμμένη αδιαφορία.
Σε σπρώχνουν σ’ ένα περιθώριο μέχρι που γίνεσαι σκιά, υποταγμένη σε μαύρες σκέψεις να υπομένεις χωρίς δικαιολογία μια καταδίκη που πιστεύεις πως αξίζεις.
Αγνοείς πλέον πως είσαι άνθρωπος, πως έχεις συναισθήματα, πως έχεις δικαίωμα να ζεις. Παύεις να τρέφεις ελπίδα για το αύριο.
Δέχεσαι…
Ανέχεσαι…
Κι έτσι συνεχίζουν να σε κακοποιούν.
Σου κλέβουν την ανάσα κι ωστόσο κάθε μέρα περιφέρεις στωικά το τσακισμένο σου ανάστημα, αποκρύπτοντας τρεμάμενη τον φόβο πως ίσως είναι η τελευταία.
Σε σπιλώνουν με όλα τα σενάρια που σου επιρρίπτουν εύκολα ευθύνες ενώ εσύ ακόμα προσπαθείς να δικαιολογήσεις συμπεριφορές.
Δεν είναι μόνο οι μελανιές που ξεθωριάζουν πάνω από το δέρμα σου αυτές που μαρτυρούν το κάθε σου μαρτύριο. Είναι τα σημάδια της ψυχής που σκάβουν μέσα σου βαθαίνοντας αόρατες πληγές.
Σε κακοποιούν και ποτέ δεν θα είναι αρκετή καμιά δικαιολογία να βάλει φρένο στην άρρωστη αγάπη που σου πούλησαν.
Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό που θα πεθαίνεις ψυχικά καμιά σου προσπάθεια δεν θα ‘ναι αρκετή. Γιατί η κακοποίηση δεν συγχωρεί, δεν κατανοεί. Δεν δέχεται να υπερβείς την λανθασμένη της ανωτερότητα.
Στην κακοποίηση υπάρχουν μόνο τελευταίες ευκαιρίες που κρίνουν πάντα ένοχο το θύμα.
Στην κακοποίηση δεν υπάρχει Εμείς. Υπάρχει μόνο το Εγώ του θύτη που σε ποδοπατά δίχως συμπόνια και πρέπει να επαναφέρεις το δικό σου Εγώ, εκείνο το κάπου ξεχασμένο, για να αρχίσεις να βγαίνεις απ’ το λάκκο που σκάβεται γύρω σου.
Πρέπει να θυμηθείς πως ήταν να γελάς, να αγαπάς, να εμπιστεύεσαι, να αφήνεσαι. Πρέπει να φέρεις στην μνήμη σου πως η αγάπη, η πραγματική αγάπη, δεν πονάει, δεν πληγώνει, δεν σκοτώνει.
Η πραγματική αγάπη βγάζει πάντα τον καλύτερο εαυτό σου και σε κρατά ελεύθερη μέσα στην αγκαλιά της.
Ελεύθερη στα θέλω σου και στα όνειρα σου. Σε κακοποιούν… και επιτέλους πρέπει να κάνεις εκείνο το βήμα που τόσο τρέμεις και να φύγεις, μέχρι να τρέξεις μακριά από τον θάνατο».