Με αφορμή την πολιτική συζήτηση που έχει ξεκινήσει γύρω από το ζήτημα.
Ο κ. Μπακογιάννης με το κείμενό του με τίτλο «Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνον», στην εφημερίδα Καθημερινή, σημειώνει πως η καταπολέμηση του μίσους, της βίας, της τρομοκρατίας, δεν έχει πολιτικό ή ιδεολογικό πρόσημο. «Όλες οι μανάδες άλλωστε το ίδιο κλαίνε τα παιδιά τους. Κι όλα τα παιδιά το ίδιο θρηνούν τους πατεράδες τους. Τα νεκροταφεία, μας εξισώνουν όλους» γράφει χαρακτηριστικά.
Παράλληλα όπως γράφει, ο λόγος για τον οποίον η Ελλάδα δεν έχει ακόμα «ξεμπερδέψει οριστικά με την τρομοκρατία» είναι γιατί το πολιτικό σύστημα δεν έχει πετύχει την ουσιαστική συναντίληψη και την αναγκαία συναίνεση για το αυτονόητο: την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής που δεν δικαιούται κανείς να αφαιρεί.
Ο δήμαρχος Αθηναίων, ο οποίος είχε δει τον πατέρα του να πέφτει νεκρός μετά από επίθεση της 17 Νοέμβρη στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, αναφερόμενος στην απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, σημειώνει πως «σωστά η πολιτεία εξαντλεί όλα τα νόμιμα μέσα για να κρατήσει στη ζωή τον δολοφόνο, δείχνοντας έτσι έμπρακτα την οφειλόμενη γενναιοδωρία και την μεγαλειώδη δύναμη της δημοκρατίας και των ευρωπαϊκών αρχών του κράτους δικαίου».
Κλείνοντας ο κ. Μπακογιάννης, γράφει: «Μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούν από έναν παράφρονα αυλητή του μίσους. Μην υπνοβατήσουμε προς τον βούρκο που μπορεί να μας καταπιεί. Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνο, όχι σημαία ευκαιρίας και αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση».
Ολόκληρο το άρθρο του Κώστα Μπακογιάννη στην Καθημερινή:
Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνον
Η καταπολέμηση του μίσους, της βίας, της τρομοκρατίας, δεν έχει πολιτικό ή ιδεολογικό πρόσημο. Απαιτεί ένα αρραγές και ακέραιο μέτωπο όλων. Χωρίς αστερίσκους, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς συμψηφισμούς. Όλες οι μανάδες άλλωστε το ίδιο κλαίνε τα παιδιά τους. Κι όλα τα παιδιά το ίδιο θρηνούν τους πατεράδες τους. Τα νεκροταφεία, μας εξισώνουν όλους.
Αν σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν έχουμε ακόμα ξεμπερδέψει οριστικά με την τρομοκρατία, αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει πετύχει την ουσιαστική συναντίληψη και την αναγκαία συναίνεση για το αυτονόητο: την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής που δεν δικαιούται κανείς να αφαιρεί.
Αρχή και τέλος είναι η ίδια η δημοκρατία. Το κράτος δικαίου. Οι θεσμοί, οι νόμοι, οι κανόνες που ισχύουν για όλους, δίχως εξαιρέσεις κι αποκλεισμούς. Φυσικά, ισχύουν και για έναν επαγγελματία κατά συρροή δολοφόνο. Αλλοίμονο μας αν το Δίκαιο κοβόταν και ραβόταν στα μέτρα κάθε εκβιαστή και προσαρμοζόταν ο τόπος και ο τρόπος έκτισης της ποινής του στα σταθμά που τον εξυπηρετούν.
Σωστά η πολιτεία εξαντλεί όλα τα νόμιμα μέσα για να κρατήσει στη ζωή τον δολοφόνο, δείχνοντας έτσι έμπρακτα την οφειλόμενη γενναιοδωρία και την μεγαλειώδη δύναμη της δημοκρατίας και των ευρωπαϊκών αρχών του κράτους δικαίου. Ας ανταποκριθούν ανάλογα η οικογένεια και οι «σύντροφοί» του. Είναι ένα δικαίωμα που ο ίδιος αρνήθηκε στα θύματα του. Οι άνθρωποι που χάθηκαν από το όπλο του δεν είχαν επιλογή αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν. Εμείς, οι συγγενείς τους, δεν είχαμε την επιλογή να τους έχουμε ζωντανούς.
«Το ήθος της πολιτικής είναι και προοπτικά γίνεται ήθος της κοινωνίας» είχε γράψει ο πατέρας μου. Ο δημόσιος λόγος παράγει αποτελέσματα. Έχει συνέπειες. Ενίοτε οδηγεί και στο αίμα. Το ζήσαμε πριν 40 χρόνια, όταν τα ψευδή και χυδαία πρωτοσέλιδα κάποιων βρήκαν τη θέση τους στις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη. Όπλισαν τα σαρανταπεντάρια.
Ας μου επιτραπεί μια προσωπική έκκληση, με τη μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία. Μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούν από έναν παράφρονα αυλητή του μίσους. Μην υπνοβατήσουμε προς τον βούρκο που μπορεί να μας καταπιεί. Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνο, όχι σημαία ευκαιρίας και αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση. Η ζωή του είναι δική του. Όμως, οι ζωές δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, όλων μας και των παιδιών μας, είναι δικές μας.