Ο γέροντας Ευμένιος, ο κρυφός άγιος της εποχής μας, σύμφωνα με το ekklisiaonline.gr, στα μέσα Μαρτίου θα ανακηρυχτεί όσιος της Εκκλησίας μας. Ο γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου του Νομού Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας φτωχής και πιστής οικογένειας.
Έγινε μοναχός σε ηλικία 17 χρονών, αγωνίστηκε για την καλλιέργεια της ψυχής του με αγάπη και προσευχή και δοκιμάστηκε σκληρά και από την ασθένεια της λέπρας, αλλά και αργότερα, ενώ ήταν ήδη ιερέας, από δαιμονική επιρροή, με την οποία βασανίστηκε ψυχοσωματικά και ελευθερώθηκε μετά από πολλές προσευχές, αγρυπνίες και εξορκισμούς σε μοναστήρια της Κρήτης, όπως στις μονές Κουδουμά και Παναγίας Καλυβιανής.
Η λέπρα τον έφερε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών. Εκεί θεραπεύτηκε, αλλά, βλέποντας τον ανθρώπινο πόνο, αποφάσισε να παραμείνει στο νοσοκομείο ως ιερέας, για να βοηθήσει όσο μπορούσε την ανακούφιση των συνανθρώπων του!
Η αγάπη του και ο ασκητικός αγώνας του έφεραν σε αυτόν τη Χάρη του Θεού και ο ταπεινός ιερέας (λειτουργούσε στον Ναό των Αγίων Αναργύρων Ιατρών Κοσμά & Δαμιανού, μέσα στο «Λοιμωδών») έφτασε σε μεγάλο ύψος αγιότητας -το οποίο διατηρούσε κρυφό όσο μπορούσε- και αξιώθηκε να λάβει το προορατικό χάρισμα, να ζήσει υψηλά πνευματικά βιώματα και οράματα και να βοηθήσει πάρα πολλούς ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου, όχι μόνο με τις συμβουλές και την προσευχή του, αλλά και με την αγιασμένη παρουσία του.
Ο Γέροντας αγαπούσε όλο τον κόσμο, κάθε άνθρωπο προσωπικά, και ήταν ένας ιδιαίτερα γελαστός άγιος -το τρανταχτό γέλιο του ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά του- όπως και πολλές φορές έβγαινε από το Ιερό, κατά τη λειτουργία, με τα γένια του βρεγμένα από δάκρυα, αφού προσευχόταν για όλους τους πονεμένους και δυστυχισμένους συνανθρώπους μας και είχε προφανώς και το χάρισμα των δακρύων.
«Όποιος τον πλησίαζε, έβλεπε έναν ιερέα, έναν καλόγερο, με έντονη χαρά στο πρόσωπό του. Αυτή η χαρά, πολλές φορές, εκφραζόταν με πολλά γέλια, που αναμιγνύονταν με τα λόγια του ή ξεχύνονταν από τις άκρες των κλειστών χειλιών του, όταν έμενε σιωπηλός. Το καταλάβαινες ότι ήταν γέλια ενός χαριτωμένου ανθρώπου [δηλ. ανθρώπου με θεία χάρη], μιας καρδιάς ξέχειλης από αληθινή, θεία γαλήνη και χαρά, που χυνόταν έξω και δρόσιζε, ξενίζοντας [παραξενεύοντας] τους άλλους», αναφέρει ο μοναχός Σίμων, στο βιβλίο του «Πατήρ Ευμένιος-Ο κρυφός άγιος της εποχής μας».
Ο γέροντας Πορφύριος έλεγε για το γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος άγιος των ημερών μας. Σαν το γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια».
Στο Νοσοκομείο Λοιμωδών ευτύχησε να γνωρίσει το λεπρό άγιο μοναχό Νικηφόρο, που, αν και τυφλός από την ασθένειά του, έγινε μεγάλος πνευματικός πατέρας των χριστιανών και δάσκαλος του γέροντα Ευμένιου, ο οποίος πέθανε στις 23 Μαΐου του 1999.
Δημοσιεύτηκε στην ΟΝ ΤΙΜΕ στις 21 Φεβρουαρίου 2022