Σε υψόμετρο 1200 μέτρων, 4 χιλιόμετρα από το Χρυσοβίτσι Αρκαδίας, μέσα σε μια χαράδρα στο όρος Μαίναλο βρίσκεται το Αρκουδόρεμα – ένα παλαιοϊστορικό χωριό της Αρκαδίας που άκμασε στην επανάσταση του 1821 και παραμένει ακατοίκητο από την αρχή του αιώνα – υπολογίζεται ότι κατοικούνταν μέχρι και το 1930.
Επί Τουρκοκρατίας άκμαζε λόγω του απρόσιτου της τοποθεσίας και είχε καταστεί σημαντικό κέντρο της κλεφτουριάς.
Ιστορείται πως από το 1530 είχαν εγκατασταθεί σ΄ αυτό, καθώς και στο διπλανό χωριό Λιμποβίσι, οι Κολοκοτρωναίοι και ότι και τα δύο αυτά χωριά αντιστάθηκαν έντονα κατά την ανάκτηση της Πελοποννήσου από τους Τούρκους το 1715.
Στην απογραφή που διενήργησε ο Ιωάννης Καποδίστριας το 1829, το χωριό αριθμούσε 814 κατοίκους. Το 1851 επί Βασιλέως Όθωνα ήταν 454 και το 1897 επί Βασιλέως Γεωργίου Α΄ μόλις 33.
Καθώς μετά την επανάσταση δεν ήταν πλέον απαραίτητη η διαμονή σε τέτοια απρόσιτη περιοχή, στις αρχές του αιώνα το χωριό εγκαταλείφθηκε και ερείπωσε, καθώς οι λιγοστοί κάτοικοί του εγκαταστάθηκαν κυρίως στα πεδινά της Μεσσηνίας.
Σήμερα έχουν διασωθεί μονάχα ερείπια, ενώ το μόνο κτίσμα είναι το παλιό εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου (1719).
Λαογραφία
Χαρακτηριστικό έμεινε το δημοτικό τραγούδι που λέγεται ως «επιτραπέζιο» (της τάβλας) σε πολλά χωριά της Μεσσηνίας και Αρκαδίας:
Λάμπει ο Ήλιος στα βουνά
λάμπει και στα λαγκάδια
λάμπουν και στ΄ Αρκουδόρρεμα
οι Κολοκοτρωναίοι…