To εκκλησιαστικό site Romfea.gr θέτει κάποια ερωτήματα σχετικά με τα 35 ακίνητα της Εκκλησίας που ο δήμος Βούλας-Βάρης-Βουλιαγμένης, θέλει να τα περάσει στην ιδιοκτησία του.
Γράφει το Romfea:
Στις 23 Ιουλίου συνεδρίασε το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βούλας Βάρης Βουλιαγμένης και ο Δήμαρχος κ. Κωνσταντέλλος για άλλη μια φορά εξαπέλυσε επίθεση προς την Εκκλησία της Ελλάδος με μια πρωτοφανή δήλωση προθέσεων για δήμευση της αστικής περιουσίας της.
Η λέξη δήμευση δεν είναι υπερβολή, γιατί πως αλλιώς να ονοματίσει κάποιος την «αρπαγή» τριάντα πέντε περίπου αστικών ιδιοκτησιών χωρίς την καταβολή αποζημίωσης.
Τα επιχειρήματα του Δημάρχου καταλύουν το Σύνταγμα και καταργούν τη δικαστική εξουσία, η οποία έχει αποφανθεί με αμετάκλητες αποφάσεις.
Όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία, Ιούλιο μήνα. Λίγες ημέρες πριν, η Εκκλησία της Ελλάδος αποφάσισε να εξετάσει τις εναλλακτικές που της παρέχει η ευρωπαϊκή και ελληνική νομοθεσία προς αξιοποίηση και αποδέσμευση των συγκεκριμένων ακινήτων της.
Τα ακίνητα αυτά βρίσκονται σε ομηρεία επί σειρά δεκαετιών, με αλλεπάλληλες διαδοχικές δεσμεύσεις ως χώρων πρασίνου, χωρίς ουδέποτε να καταβληθεί η νόμιμη αποζημίωση για να ολοκληρωθεί η απαλλοτρίωσή τους.
Μάλιστα ο Δήμος δεν πειθαρχεί επί σειρά ετών στις αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις που αναγνωρίζουν την κυριότητα της Εκκλησίας, την άρση της απαλλοτρίωσης λόγω μη καταβολής της αποζημίωσης και δεν προβαίνει στην πολεοδομική ρύθμισή τους.
Έπρεπε λοιπόν να σηκωθεί πολλή σκόνη για να μην πληροφορηθεί το Δημοτικό Συμβούλιο την αλήθεια και να μην ζητήσει χειροπιαστά στοιχεία.
Όπως φαίνεται μάλλον το αντίθετο συμβαίνει από όσα είπε ο Δήμαρχος στους Δημοτικούς Σύμβουλους στις 23 Ιουλίου.
Το ρεπορτάζ δείχνει ότι η πλευρά της Εκκλησίας της Ελλάδος, πέρα από την εισφορά σε γη που έχει προσφέρει ως ιδιοκτήτης κατά την ένταξη των ακινήτων στο σχέδιο πόλης, έχει προσφέρει στις περιοχές της Βούλας Βάρης Βουλιαγμένης, αρκετά στρέμματα γης χωρίς να λάβει το παραμικρό αντάλλαγμα, αν και το δικαιούται.
Ο Δήμαρχος θα βρεθεί σε δύσκολη θέση όταν κληθεί δημόσια να απαντήσει ενώπιον αυτών των δεδομένων, διότι η προσφορά της Εκκλησίας σε εισφορά και δωρεά γης στην κοινότητα είναι αποδείξιμα και μετρήσιμα στοιχεία. Βέβαια, πάντα θα υπάρχει κάτι για να πει ο κ. Κωνσταντέλλος για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
Αυτό φαίνεται και από το χλευαστικό σχόλιο του για τον θεσμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον οποίο ονομάτισε απρόσωπο και κατακερματισμένο οργανισμό.
Είναι πιο εύκολο να πείσει τα ευυπόληπτα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου (πολύ πιθανόν και ιδιοκτήτες ακίνητης περιουσίας στην περιοχή) να γίνουν θύτες ληστρικής επίθεσης σε έναν έτερο ιδιοκτήτη, αν αυτός δεν έχει ταυτότητα, αλλά είναι ένας απρόσωπος και κατακερματισμένος οργανισμός.
Ο κ. Κωνσταντέλλος με υποκριτικές ταπεινολογίες του τύπου «εγώ δεν είμαι μηχανικός, αλλά ένας απλός πιλότος» κάλεσε το Δημοτικό Συμβούλιο σε μια απίθανη πτήση «στην χώρα του Ποτέ».
Ο συνειρμός είναι αναπόφευκτος γιατί η ατμόσφαιρα που προσπάθησε να δημιουργήσει δεν διαφέρει πολύ από το δείπνο των «χαμένων αγοριών», τα οποία πείθονται από τον Πήτερ Παν ότι τα άδεια πιάτα τους είναι γεμάτα και καταβροχθίζουν με βουλιμία το φαντασιακό περιεχόμενο τους.
Έτσι και ο κ. Κωνσταντέλλος, κάλεσε τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου να εισέλθουν στο χώρο της ομαδικής ψευδαίσθησης.
Πανάρχαιο το τέχνασμα της επίκλησης στην αυθεντία. Ο κ. Κωνσταντέλλος αναφέρθηκε σε έναν ικανό αριθμό μηχανικών που εργάστηκαν νυχθημερόν και μόχθησαν για το αποτέλεσμα, παραλείποντας να αναφέρει ποιος τους χρηματοδότησε (έγκυρες πληροφορίες αποκαλύπτουν ότι ο ιδιώτης χρηματοδότης έχει άμεσο συμφέρον από αυτή την ενέργεια), και ζήτησε την προφορική παρέμβαση δύο εγκρίτων νομικών, (γιατί άραγε προφορική; τόσο σοβαρές εισηγήσεις του Δημάρχου δεν θα έπρεπε να συνοδεύονται από γραπτή γνωμοδότηση που να φέρει υπεύθυνα την υπογραφή του νομικού που γνωμοδοτεί;).
Πανάρχαια και τα τεχνάσματα της επίκλησης στο συναίσθημα, της γενίκευσης, της αοριστολογίας, της μετάθεσης του κέντρου της προσοχής, όταν οι ερωτήσεις είναι πολύ συγκεκριμένες.
Ο Δήμαρχος ούτε λίγο, ούτε πολύ, με αυτές τις δημαγωγικές τεχνικές επιχειρεί να καταργήσει τη δικαστική εξουσία.
Είναι αλήθεια, ότι στη «χώρα του Ποτέ» δεν ισχύει η δημοκρατική αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, δεν υπάρχει Σύνταγμα, δεν υπάρχει άλλος νόμος αλλά μόνον ο φόβος του «κάπτεν Χουκ».
Δεν έχουμε στα χέρια μας την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου.
Θα τη διαβάσουμε και θα διαπιστώσουμε αν το Δημοτικό Συμβούλιο παρόλο που συγκροτείται από μορφωμένους και δημοκρατικούς πολίτες θα επιδιώξει τη δέσμευση των πολεοδομικώς αρρύθμιστων ακινήτων της Εκκλησίας για πολλοστή φορά, χωρίς καταβολή αποζημίωσης, κάτι που απαγορεύει ρητά το Σύνταγμα, ενώ υπάρχουν αντίθετες και απαγορευτικές προς μια τέτοια ενέργεια αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις.
Κάποια μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου έχουν ήδη αντιληφθεί ότι παγιδεύτηκαν στο παραλήρημα του Δημάρχου.
Όσο και αν θέλει ένας Δήμαρχος να υποτιμήσει τη νοημοσύνη και το δημοκρατικό φρόνημα των μελών ενός Δημοτικού Συμβουλίου, πρόκειται για προσωπικότητες με δικό τους θέλημα και κρίση.
Δεν είναι τα «χαμένα αγόρια» της «χώρας του Ποτέ» για να διασταλεί η κόρη των ματιών τους στη θέα της άδειας πιατέλας και να ενεργοποιηθούν οι σιελογόνοι αδένες τους με αέρα «κοπανιστό».
Αντίθετα υπάρχουν εύλογες απορίες στις οποίες δεν απάντησε ο Δήμαρχος, αλλά προσπάθησε να τις υποβαθμίσει ως ζητήματα τεχνικής φύσης που δεν πρέπει να αμφισβητούνται διότι οι δώδεκα μηχανικοί που εκπόνησαν την μελέτη «έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά».
Καλό θα είναι το πλήρωμα του κάπτεν Χουκ να καταλάβει ότι το «ρολόι στο στομάχι του κροκόδειλου» έχει αρχίσει να μετρά αντίστροφα και τους δίνει ελάχιστο χρόνο για να απαντήσουν στις εξής καίριες ερωτήσεις:
Ποιος χρηματοδότησε αυτή την «εξαιρετική δουλειά» των δώδεκα μηχανικών;
Μήπως ο χρηματοδότης συνδέεται με όμορο ιδιοκτήτη εκκλησιαστικής εκτάσεως 10 στρεμμάτων;
Μήπως ο όμορος ιδιοκτήτης αποδεδειγμένα έχει ζητήσει από την Εκκλησία εδώ και μήνες την έκταση των 10 στρεμμάτων;
Μήπως επειδή η Εκκλησία αντιστεκόμενη στις σκιώδεις και αδιαφανείς διαδικασίες και στους διάφορους επώνυμους και ανώνυμους μεσάζοντες προχώρησε σε δημόσια πρόσκληση ενδιαφέροντος, και ο όμορος ιδιοκτήτης δυσαρεστήθηκε;
Μήπως δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η έκταση εξαιρείται από την επιχειρούμενη ψευδο-απαλλοτρίωση του Δημάρχου;
Είναι οι νομικοί σύμβουλοι του κ. Δημάρχου διατεθειμένοι να καταθέσουν γραπτή γνωμοδότηση για να αμφισβητήσουν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα της Εκκλησίας στα επίμαχα ακίνητα;
Είναι έτοιμοι να δημοσιεύσουν προς κρίση του νομικού κόσμου την άποψη ότι σε μια προηγμένη δημοκρατία και μια συντεταγμένη έννομη τάξη του 21ου αιώνα, μπορεί κάποιος να στερηθεί την ιδιοκτησία του χωρίς αποζημίωση και χωρίς αυτό να αποτελεί ευθεία παράβαση του Συντάγματος;
Είναι έτοιμοι να δικαιολογήσουν την απείθεια προς τις αμετάκλητες αποφάσεις της ελληνικής δικαιοσύνης;
Αν δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν γραπτή γνωμοδότηση που να υποστηρίζουν κάτι τόσο εξωφρενικό, μήπως ο λόγος για αυτή την απροθυμία δεν είναι απλώς η σαθρότητα των νομικών επιχειρημάτων, αλλά άλλοι πιο σημαντικοί λόγοι;
Όπως για παράδειγμα ότι η Εκκλησία της Ελλάδος έχει προσφύγει στα ευρωπαϊκά δικαστήρια για το ζήτημα;
Ότι με πρόσφατο νόμο μπορεί να εκκινήσει τη διαδικασία για την πολεοδομική ρύθμιση των ακινήτων της ερήμην του Δήμου;
Ή μήπως άλλοι πιο προσωπικοί λόγοι;