Γιάννης Κουρτάκης
Όσοι διαβάζουν τα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων έχουν καταλήξει εδώ και καιρό σε ένα κοινό συμπέρασμα, που δεν είναι άλλο από την αδυναμία του Αλέξη Τσίπρα να πείσει το ευρύ κοινό ότι διαθέτει καλύτερη ομάδα για να διαχειριστεί τις τύχες των πολιτών. Ακόμα και ο ίδιος, στη χειρότερη φάση της σημερινής κυβέρνησης, παραμένει υποδεέστερος στην εκτίμηση των πολιτών έναντι του πρωθυπουργού, Κυριάκου Μητσοτάκη. Και η Ιστορία έχει αποδείξει ότι, για να επικρατήσει ένας ηγέτης του αντιπάλου του, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να θεωρηθεί από την πλειοψηφία του κόσμου ως ικανότερος (όχι καλύτερος) για να διαχειριστεί τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.
Εν προκειμένω, ο κ. Τσίπρας ούτε καλύτερος ούτε ικανότερος θεωρείται. Απεναντίας, σε όλες τις συγκρίσεις που αποτολμούν οι δημοσκόποι υστερεί, και μάλιστα «κατά κράτος», του Μητσοτάκη. Μάλιστα, κάνει και ένα τεράστιο λάθος. Νομίζει ότι, ακολουθώντας τη συνταγή του 2015, θα μπορέσει να κινητοποιήσει υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ τα πλήθη, παραβλέποντας ένα βασικό πράγμα: Το γεγονός ότι επί τεσσεράμισι χρόνια κυβέρνησε μαζί με τον Πάνο Καμμένο τη χώρα και ότι πλέον οι πολίτες γνωρίζουν, με αποτέλεσμα να συγκρίνουν. Σε αντίθεση με το 2015, όταν ο κόσμος δεν γνώριζε, άρα αποτόλμησε να δοκιμάσει το άγνωστο, σήμερα και γνωρίζει και τρομάζει στην προοπτική να ξαναδεί υπουργούς τον Παππά, τον Παπαγγελόπουλο, τον Πολάκη, τον Καμμένο και τον Χαϊκάλη και αντιπρόεδρο της Βουλής την Τασία και κάτι άλλους τύπους, που ήθελαν να ελέγξουν τους αρμούς της εξουσίας. Ο κόσμος πλέον γνωρίζει (άλλωστε, το φωνάζει σε κάθε ευκαιρία ο αντιπρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Παύλος Πολάκης) ότι «η δεύτερη φορά Αριστερά θα είναι αλλιώς». Ήδη έχουν πει στον κόσμο ότι θα εκδικηθούν όσους δεν υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του Τσίπρα, ότι θα φτιάξουν τη δική τους Δικαιοσύνη με ΣΥΡΙΖΑίους δικαστές και εισαγγελείς, ότι αυτήν τη φορά θα ελέγξουν τους αρμούς του κράτους και ότι θα στείλουν στον διάολο τους τοκογλύφους των τραπεζών.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβονται. Απεναντίας, λένε όλη την αλήθεια στον κόσμο. Για παράδειγμα, οι δημοσιογράφοι και τα «καλοταϊσμένα της λίστας Πέτσα» θα πρέπει να ετοιμάζονται να χωθούν τρία μέτρα κάτω από τη γη. Η διαφορά με το 2015, κάτι που δεν αντιλαμβάνεται ο κ. Τσίπρας, είναι ότι οι πολίτες γνωρίζουν τι τους περιμένει. Κυρίως, όμως, έχουν τη δυνατότητα να συγκρίνουν. Καλώς ή κακώς (κακώς για τον ΣΥΡΙΖΑ), αν κάποιον δεν συμφέρει η σύγκριση, είναι την Κουμουνδούρου. Γιατί δεν νομίζω ότι ακόμα και ο πιο φανατικός ΣΥΡΙΖΑίος στο vs Πλεύρης ή Πολάκης, εν μέσω πανδημίας, θα προτιμούσε το «Πολάκης». Ούτε νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας κανονικός άνθρωπος που, αν καλείτο να επιλέξει ποιος θα ήθελε να διαχειριστεί την εξωτερική πολιτική, θα προτιμούσε τον Κοτζιά αντί του Δένδια και για τα κρίσιμα θέματα της Αμυνας τον Καμμένο αντί του Παναγιωτόπουλου. Ούτε υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που στη σύγκριση Τσιάρα – Παπαγγελόπουλου θα προτιμούσε οι τύχες της Δικαιοσύνης να βρίσκονται στα χέρια του Μίμη. Το δύσκολο για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι στις επόμενες εκλογές ο κόσμος θα κληθεί να επιλέξει αν θέλει στο Μαξίμου τον Φλαμπουράρη, τον Καρτερό, τον Παππά και τον Καρανίκα ή τον Δημητριάδη, τον Γεραπετρίτη, τον Σκέρτσο και τον Οικονόμου. Και είναι προφανές ποιους προτιμά και σήμερα και αύριο και μεθαύριο.
*Δημοσιεύθηκε στο ένθετο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά στις 29 Απριλίου 2022