Τα προβλήματα που δημιουργούνται από τις ελλιπείς θέσεις σε παιδικούς σταθμούς επιβεβαιώνει η περίπτωση μιας εκπαιδευτικού του ημερήσιου ΕΠΑΛ Θήρας, η οποία αναγκάζεται να κάνει μάθημα αγκαλιά με το 20 μηνών παιδί της.
Η εκπαιδευτικός Λαζαρίνα Απάζογλου δουλεύει για δεύτερη χρονιά φέτος ως αναπληρώτρια. Τέλη Αυγούστου πήρε το μήνυμα του διορισμού της στη Σαντορίνη και από τότε ξεκίνησε να ψάχνει πώς θα τακτοποιηθεί. «Το πρώτο που αναζήτησα ήταν η στέγη».
«Πάλι καλά, ευτυχώς, σε σχέση με άλλους συναδέλφους ήμουν τυχερή στο θέμα της κατοικίας και βρήκα σπίτι. Επειτα έψαξα για τους παιδικούς σταθμούς. Στο νησί υπάρχουν τρεις σταθμοί, ένας δημόσιος και δύο ιδιωτικοί. Στον δημόσιο όμως δεν υπήρχαν θέσεις και οι ιδιωτικοί σταθμοί εδώ στο νησί δεν δέχονται τα voucher, οπότε είναι απλησίαστο οικονομικά το θέμα», όπως ανέφερε στον «Ριζοσπάστη».
Να σημειώσουμε ότι για τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς ο μισθός ξεκινάει από 850 ευρώ. Σε ένα νησί λοιπόν με μεγάλη τουριστική κίνηση και δυσκολία στην ανεύρεση στέγης, ο μισός μισθός ουσιαστικά φεύγει για το νοίκι. Τα τροφεία στους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς όπου απευθύνθηκε η Λ. Απάζογλου ήταν στον έναν 4.800 ευρώ ετησίως και άλλα 500 ευρώ για την εγγραφή, και στον άλλον 930 ευρώ το τρίμηνο, χωρίς να περιλαμβάνεται το φαγητό!
Εδώ και σχεδόν έναν μήνα η Λ. Απάζογλου αναγκάζεται να παίρνει στο σχολείο το 20 μηνών αγοράκι της. Ετσι, καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής της στο σχολείο – στα διαλείμματα, στις εφημερίες, στον Σύλλογο Διδασκόντων, ακόμα και την ώρα που παραδίδει μάθημα στα παιδιά του ΕΠΑΛ – έχει στην αγκαλιά της και δίπλα της το παιδί της.
«Ισως εδώ για μένα τώρα το πρόβλημα να είναι πιο έντονο, γιατί οι σταθμοί δεν δέχονται το voucher. Σε μια άλλη πόλη όπου θα το δέχονταν, ίσως να ήταν πιο εύκολα τα πράγματα. Πάντως αυτό το πρόβλημα το αντιμετωπίζουν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι, που καλούνται τελευταία στιγμή να πάνε σε έναν άλλο τόπο για τη δουλειά ή την υπηρεσία τους και δεν υπάρχει καμία μέριμνα για τα παιδιά τους. Θα πρέπει να κρατιούνται κάποιες θέσεις στους παιδικούς σταθμούς για τέτοιες περιπτώσεις σαν εμάς. Αλλά, ξέρετε, ο παιδικός σταθμός δεν είναι υποχρεωτικός και το κράτος δεν θεωρεί υποχρέωσή του να φροντίσει γι’ αυτό. Ακόμα όμως και συνάδελφοι που είχαν τα παιδιά τους στην ιδιωτική Εκπαίδευση, σε Δημοτικά Σχολεία, αντιμετώπισαν πρόβλημα ερχόμενοι εδώ στο νησί, γιατί δεν υπήρχαν επαρκείς θέσεις για να χωρέσουν όλα τα παιδιά στα σχολεία. Υπάρχει συνάδελφος που πηγαίνει το παιδί της στην άλλη άκρη του νησιού, γιατί εκεί βρέθηκε θέση!», συμπληρώνει η Λ. Απάζογλου.